کد مطلب:36785 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:69

بنای عالم بر این است كه كثیری از مردم غافلانه زندگی كنند تا در این میان برای نوادری فرصت پرواز پدید آید و به مقام بالاتری برسند. در واقع بیشتر مردم فدایی گروهی هستند كه قرار است به آن قله های رفیع پا بگذارند. پس مردم دو طایفه اند: عده ای كه آنها را برای این دنیا آفریده اند یعنی خادم این عالم و بلكه عین این عالم اند و دنیا بودن دنیا وابسته به حضور همین نوع از ساكنان است. دسته دیگر، كسانی هستند كه این دنیا را برای آنها آفریده اند، یعنی، ساكنان این دنیا را هم برای آنها به وجود آورده اند:

صد هزاران طفل سر ببریده شد
تا كلیم الله صاحب دیده شد

صد هزاران دین و دل تاراج رفت
تا محمد یك شبی معراج رفت

نقش و سهم كثیری از كودكان در این عالم این بود كه سرهایشان بریده شود تا موسی (ع) زنده بماند. آن طفلان برای او بودند نه او برای آنها. مطابق بیانات حضرت امیرالمومنین (ع)، خداوند سهم و بهره هر كس را در این عالم تعیین كرده است.

فقسم بینهم معابشهم و وضعهم من الدنیا مواضعهم (نهج البلاغه، خطبه ی 193)

خداوند روزی مردم را قسمت كرده و هر كس را در جای خود نهاده است. و با كسی هم در اینكه جای او كجا باشد مشورت نكرده

[صفحه 312]

است زیرا كسی در مدیریت این عالم با خداوند شریك نیست. توحید ربوبی به این معناست كه در این عالم فقط یك مدیر، یك نقشه و برنامه وجود دارد و همه ی ما مطابق آن برنامه به دنیا آمده ایم. همان طور كه حیوانات و گیاهان قرار است خادم ما باشند، برخی از ما هم خادم دیگرانیم. این حكم و مشیت ازلی بوده است:

در كار گلاب و گل حكم ازلی این بود
كاین شاهد بازاری و آن پرده نشین باشد

(دیوان حافظ، غزل 157)

صفحه 312.